- Ani wielki, ani mały, nie uniknie śmierci.
- Bierz to, czego nigdy nie oddasz.
- Boi się prowadzić okręt ten, kto się na nim nie zna.
- Bojaźń dała początek prawa, wbrew bezprawiu.
- Chciwemu zawsze mało.
- Choćbyś naturę widłami wypędzał, ona i tak powróci.
- Choćbyś się pysznił swym bogactwem, nie zmieni to twojej wartości, nie uczyni cię lepszym.
- Chwytaj dzień, korzystaj z każdej chwili.
- Ciebie wszak rzecz dotyczy, gdy ściana u sąsiada płonie.
- Cierpliwość czyni lżejszym to, czemu nie można zaradzić.
- Cnota ojców to wielki posag.
- Cóż po bogactwie, jeśli używać się wzbraniasz.
- Cóż warte prawa bez obyczajów?
- Czas nie zając – nie ucieknie.
- Czasem zdrzemnie się i zacny Homer.
- Czym nasiąknie świeży dzban, tym długo pachnie.
- Dla ludzi nic nie jest trudne.
- Dobrze jest nie zdradzać, uczuć radości wyrazem twarzy.
- Dodaj małe do małego, a powstanie wielki stos.
- Dzieci są jak wosk, co się w nich wyryje – pozostaje.
- Dzielnych tworzą dzielni i zacni.
- Gardzę nieoświeconym tłumem i trzymam się od niego z dala.
- Gdy głupiec unika grzechu, powoduje przeciwny skutek.
- Głodny żołądek rzadko gardzi pospolitym jadłem.
- Głupi po szkodzie głupim zostanie.
- Gniew jest krótkim szaleństwem.
- Grób łączy wszystkich nieszczęśliwych.
- I w nieszczęściu zachowuj spokój umysłu.
- Ile głów tyle opinii.
- Ile ludzi tyle upodobań.
- Jadąc za morze, zmieniamy klimat nie siebie.
- Jak dłuży się noc, kiedy zawodzi kochanka.
- Jesteśmy okłamywani pozorami prawdy.
- Jesteśmy prochem i cieniem.
- Jesteśmy skazani na śmierć i my, i wszystko, co nasze.
- Jeśli niebo się zwali i nieulękłego przywalą ruiny.
- Jeśli żyjesz w dostatku, nie pożądaj więcej.
- Klasyk to ten, kto ukończył sto lat.
- Kobieta sama sobie jest zagadką, a jej rozwiązaniem jest ciąża.
- Kocioł garnkowi przygania, a sam smoli.
- Kogo szczęście pieściło nadmiernie, tym zmiana wstrząśnie.
- Komu podoba się los innego, nie dziwne, że nienawistny własny.
- Korzystaj z dnia, jak najmniej ufając przyszłości.
- Korzystaj z dnia, jutro jeszcze dniem nie jest.
- Krótkie życie nie pozwala nam żywić odległych nadziei.
- Księżyc niejedna lśni twarzą.
- Kto dobrą myślą w dniu dzisiejszym żyje, ten nie zabiega o jutro łaskawsze.
- Kto ocala kogoś wbrew jego woli, to tak jakby go zabijał.
- Kto uczciwy i skromny, każdemu życzliwy.
- Kto unika zasadzki, bacznie stawia kroki.
- Kto żyje w strachu – nigdy nie będzie wolny.
- Któż broni z uśmiechem mówić prawdę?
- Mają rzeczy swą miarę. Są granice, których nie należy przekraczać.
- Milczcie w skupieniu.
- Miło jest być dowcipnym we właściwym czasie.
- Miło poszaleć w porę.
- Miłość wszystko zwycięży.
- Muza nie pozwala umrzeć człowiekowi sławnemu.
- My ze wszystkim, co mamy, jesteśmy dłużnikami śmierci.
- Najbardziej genialnemu brak niekiedy natchnienia.
- Na cóż srebro i złoto, na cóż skarby w ziemi zagrzebane ukradkiem i z trwogą strzeżone.
- Największa jest miłość matki, druga – psa, trzecia – kochanki.
- Nic nie jest dane ludziom bez trudów.
- Nic nie jest niedostępne, dla nieśmiertelnych.
- Niczemu się nie dziwić może uczynić szczęśliwym i zachować w tym stanie.
- Nie czekaj jutra, dziś mniej na względzie.
- Nie dolewać oliwy do ognia.
- Nie jest ubogim ten, któremu wystarcza to, czego używa.
- Nie ma rzeczy ze wszystkich stron szczęśliwej.
- Nie znoś drew do lasu.
- Nie płodzą dzikie orły, spokojnych gołębi.
- Nie pytaj próżno, bo nikt się nie dowie, jaki nam koniec gotują bogowie.
- Nie pytaj o to, co jutro przyniesie.
- Nie trzeba tracić nadziei.
- Nie weźmiesz na ząb kury, gdy pawia podadzą.
- Nie wszyscy to samo podziwiają i kochają.
- Nie wszystek umrę.
- Nie zawsze Apollo napina łuk.
- Nie zawsze chmury niosą ulewę.
- Niebotyczna wieża gwałtownie upada.
- Niech nie pragnie więcej ten, kto otrzymał to, co wystarcza.
- Nienawidzę nieokrzesanego tłumu i trzymam się odeń daleka.
- Niestety, szybko mijają lata.
- Nigdy nie odpędzisz psa od tłustej skórki.
- Nikt nie rodzi się bez wad.
- Noc przepędza dzień, a dzień noc.
- O ciebie chodzi, gdy płonie dom sąsiada.
- O naśladowcy, trzodo niewolników!
- Od żartu krok tylko do waśni i gniewu.
- Odważ się być mądrym, miej swoje zdanie.
- Pamiętaj, mądrze topić smutki i trudy życia w łagodnym winie.
- Pamiętaj o zachowaniu równowagi w trudnych chwilach.
- Pioruny biją w najwyższe szczyty.
- Poezja jest jak obraz.
- Połowę dzieła wykonał, kto zaczął.
- Pomnij zachować umysł niezachwiany w trudnych chwilach.
- Poznaj obyczaje innych, a nie będzie nienawiści.
- Próżno w winie albo we śnie szukasz ucieczki.
- Rozbiegają się przyjaciele, osuszywszy do dna beczki.
- Rozgniewany tłum jest potworem o stu głowach.
- Rozważamy, co jest istotą dobra i jego szczytem.
- Sen tłumi miłosne zapały.
- Skąpiec zawsze cierpi niedostatek.
- Słabiej wzrusza umysły, to co wchodzi uszami, niż to, co podpada pod wierne oczy.
- Słodko i zaszczytnie jest umrzeć za ojczyznę!
- Słowo dowcipne lepiej wiele rzeczy rozstrzyga niż poważne.
- Słowo raz wypowiedziane nie powraca.
- Słusznie jest wybaczać winy proszącemu o przebaczenie.
- Słusznie nazwałbyś szczęśliwym tego, kto nie posiada wiele.
- Srebro jest tańsze od złota, złoto tańsze od wartości moralnych.
- Stanie się to, co się miało stać.
- Stój twardo przy swoim i bądź wytrwały.
- Szczęśliwy, kto z dala od kłopotów uprawia własnymi wołami ziemię ojców.
- Śmierć kresem ostatnim i wszystkiego.
- Śmierć puka jednakowo do chat nędzarzy i bram królewskich.
- Ten zdobył uznanie wszystkich, kto połączył przyjemne z pożytecznym.
- Trud i zwłoka wynika z wygładzenia pracy.
- Ucieka wstecz radość i piękno młodości.
- Uznawać autorytet nauczyciela, za argument ostateczny.
- W miłości to nie jest nieszczęście – raz wojna, raz pokój.
- W nieszczęściu okaż się dzielnym i odważnym.
- W zbytku upadek.
- We wszystkim zachowaj umiar.
- Wiele pragnącym wielu rzeczy brakuje.
- Winie depcze po piętach kara.
- Wlej cokolwiek w nieczysty garnek, a skwaśnieje.
- Wojny są znienawidzone przez matki.
- Wszelkie zło odpędzaj winem i śpiewem, obrzydłe smutki przyjemną rozmową.
- Wszyscy zmierzamy do tego samego kresu.
- Wszystko jest posłuszne pieniądzom.
- Z błahego powodu zmienia się gust kobiecy i pogoda.
- Za lśniącym rydwanem sława wlecze jeńców.
- Za rosnącym pieniądzem idzie troska i głód większego bogactwa.
- Za wszystkie głupstwa królów płacą ich narody.
- Zawistnik chudnie z powodu szczęścia innych.
- Złote umiarkowanie, najlepsza pośrednia droga między skrajnościami.
- Żartować we właściwym miejscu.
- Żeby was nie uwiodły zaszczyty.
- Życie nie daje niczego śmiertelnym bez wielkiej pracy.
- Życie w pogoni za zyskiem jest pełne zmartwień.
- Żyj, pamiętając, jak krótkie jest twe życie.
Krótkie zagadki Szeherezady
Sprawdź, czy potrafisz logiczne myśleć
Sprawdź, czy potrafisz logiczne myśleć
Mowa kwiatów
Kwiaty i ich symbolika
Kwiaty i ich symbolika
Oceń sentencje Horacego.
Zobacz jak głosowali inni.
Skala ocen od 1 do 5.
Horacy, właściwie Kwintus Horacjusz Flakkus – poeta rzymski – urodził się 8 grudnia 65 r. p.n.e. w Wenuzji na południu Włoch.Ojciec Horacego był ambitnym i przedsiębiorczym wyzwoleńcem. Zdołał wykupić się z niewoli, a także nabyć niewielkie gospodarstwo rolne. Poeta urodził się już jako obywatel rzymski, chociaż o niepełnych prawach.
W prowincjonalnej szkole mały Kwintus wykazał się znacznymi zdolnościami, więc ojciec postanowił zapewnić mu wykształcenie. Horacy kształcił się w Rzymie i Atenach. Miał wielu uznanych nauczycieli, lecz po latach za najlepszego nauczyciela i wychowawcę uznawał ojca, nie szczędząc mu wzruszających, pełnych wdzięczności słów. Matka poety zmarła bardzo wcześnie, tak że Horacy nie zachował o niej żadnego wspomnienia.
Horacy żył w czasach przełomu ustrojowego. W młodości walczył w obronie republiki, jako oficer w armii Marka Brutusa, co spowodowało całkowitą konfiskatę majątku rodzinnego przez Oktawiana. W wieku dojrzałym zaczął wspierać cesarski program reform oraz odnowienia imperium.
Na lata przed rokiem 30 przypada pierwszy okres twórczości Horacego. Jak sam wyznał, skrajna bieda zmusiła go do pisania. Horacy ma dziś status klasyka, ale w swoich czasach był nowatorem.
Jego dzieła zawierały rozważania o pięknie świata, wartości pełnego umiaru, rozumnego życia i nieuchronności śmierci.
Horacy zmarł 27 listopada 8 roku przed Chrystusem. Śmierć była nagła, a poeta nie zostawił testamentu. Wzbudziło to podejrzenia, że popełnił samobójstwo.
„Nie wszystek umrę” – napisał Horacy. Miał rację. Jego twórczość żyje ponad 2000 lat.